De inhoud van mijn tas

Is het waar dat de inhoud van je tas iets zegt over je karakter? Nou, in dat geval ben ik na deze blogpost een open boek voor jullie.

Bij mij hangt de inhoud een beetje af van wat ik ga doen. 

De basis is altijd het volgende (zonder dit ga ik zelden de deur uit):

Sleutels / bril / telefoon / pen (op dit moment een pen van de KNGF geleidehonden, ik doe mee voor hen aan de goede doelen loop / Dam tot Damloop in september)/ make up tasje met spiegel, lippenstift & lipbalsem, nagelvijl, tampons, kauwgom, zakdoekjes etc / portemonnee (van Fabb, gekregen van de drie boys, dus dierbaar)

 

Als ik naar mijn werk ga, dan komt er een flinke hoeveelheid bij:

Werksleutels / werktelefoon (uit het jaar kruik) / IPad  (in superleuke hoes van Flying Tiger) / Diary (agenda, things to do en dagboek in een) / Surface Pro / wirwar van opladers en adapters

En als ik werk voor mijn eigen bedrijf (autisme coach) dan neem ik nog andere spullen mee:

notitieboek / tekenboek en stiften (het is vaak ondersteunend om gesprekken ook visueel zichtbaar te maken) / doosje met gedachtekaartjes

 

Behoorlijk netjes en geordend he? :-)

In mijn tas geen losse snoepjes, lege broodzakjes of volgesnoten zakdoeken, dat soort rommel (wat je natuurlijk toch wel eens hebt in je tas) wordt savonds gelijk naar de prullenbak verhuisd.

Hoe ziet jouw tas inhoud er uit?

Dit is blog 3 van de #30DayBlogChallengeNL

Mijn favoriete quotes

Ik heb diverse borden op Pinterest waar afbeeldingen met quotes staan.

Mijn favoriete quotes (in willekeurige volgorde) zijn:

Doe lekker je eigen ding!
 

Lang heb ik gedacht dat ik als hardloper niets voorstelde omdat ik geen snelle loper ben. Het ontnam me alle plezier en kreeg zelfs wedstrijdangst. Gelukkig ligt dit achter me, in eerdere blogs hebben jullie hier al over kunnen lezen.

De winter vind ik helemaal NIKS!

Deze heb ik nog niet zo goed onder de knie ....

Zowel in mijn werk als in prive situaties sta ik regelmatig voor nieuwe uitdagingen. Gewoon gaan met die banaan!

Dit is blog nummer 2 van de #30DayBlogChallengeNL

Naam van mijn blog

Over de naam van mijn blog valt in eerste instantie niet veel te zeggen. Als het bijvoorbeeld "Greetje blogt" had geheten dan had ik nu wat meer te verklaren.

Toch zijn er wel wat gedachten aan gespendeerd hoor, ook aan de keuze om mijn eigen naam als blog naam te gebruiken. Andere opties daarvoor waren bijvoorbeeld a. de naam te gebruiken van intimi voor mij (Marietje of Marie), b. de naam welke mij door cliënten* is gegeven (Annemarieke of AM) of mijn nickname voor spelletjes (Pippie)
*dat leg ik later nog wel eens uit!

Ik wilde een blog om zo een plekje te creëren voor mijn vele gedachtenspinsels. Gedachtes over van alles en nog wat en welke weinig uitgesproken worden, ik ben namelijk niet zo'n kletsmajoor. Een persoonlijk blog dus.
Vervolgens heb ik allerlei quotes bekeken, erg zen en mindfull gericht, maar dat voelde toch als "gejat" en daarom niet als eigen. Helemaal loslaten kon ik het toch ook weer niet en daarom is de ondertitel van mijn blog leef het leven.
Dat is eigenlijk een gek motto als je erover nadenkt: je kan niet anders dan dat toch?
Voor mij is het echter wel een ding (lees: valkuil), ik kan zo opgaan in de waan van de dag (verplichtingen) en in mijn hoofd (gedachten) dat ik niet meer het gevoel heb dat ik leef, maar geleefd wordt. Kortom: het schrijven van deze blogs draagt bij aan meer persoonlijk welzijn.

en tegelijkertijd hoop ik dat het lezen van deze blogs bijdraagt aan jullie welzijn! ;-)


Dit is blog nummer 1 van de #30DayBlogChallengeNL

30 Day Blog Challenge

Gisteren zag ik bij medeblogger Maris een leuke uitdaging: 30 dagen een blog schrijven over 30 onderwerpen.
http://www.haremaristeit.nl/30-day-blog-challenge/

Wat mij vooral aansprak, naast de leuke onderwerpen, was het idee er achter: doe lekker waar je zin in hebt, of je nu braaf dertig dagen in volgorde het lijstje afwerkt of zo af en toe een onderwerp pakt, alles is oké!
Dat relaxte is voor mij wel fijn, anders heb ik binnen de kortste keren weer een "moetje" erbij en dat lijkt me niet de bedoeling; in mijn dagelijkse leven is het op dit moment allesbehalve "komkommertijd".

De komende tijd kunnen jullie blogs verwachten over deze onderwerpen.
Misschien zal ik sommige overslaan (zie 20 .... ) maar andere zeker niet (haha.... zie 7!)

 

 

 

 

 

Bordjes enzo

Weer eens wat dingen opgehangen.

Althans, dat doet Lief. Op mijn verzoek. Ik weet goed waar en hoe het moet hangen maar bij gebruik van een boormachine en pluggen haak ik af.

Allereerst in de tuin een zonnige collectie met als topper natuurlijk het nummerbord uit Bonaire.

Op een andere plek in de tuin een "gouwe ouwe": een reclamebord van het oude bedrijf van Lief. Toen hij het bedrijf in het verleden startte, waren wij allebei met iemand anders getrouwd/hadden wij een eigen gezin. Maar hoe bijzonder is het eigenlijk dat de naam van zijn bedrijf ook de begin letters van de voornamen van onze (niet gezamenlijke) drie kinderen zijn. Toeval bestaat nooit toch, vast iets met meant to be. Het bord kwam onlangs uit een oude opslag te voorschijn en werd, heel aardig, aan Lief teruggegeven. 

En tot slot een lang gekoesterde wens, welke ik eindelijk voor een redelijk prijsje gevonden heb: een wereldkaart waar je vlaggetjes in kan prikken.

Stil

Berichten op dit blog verschijnen nogal onregelmatig. Dat is nu eenmaal zoals het is: soms is er gewoon geen tijd, geen zin, geen idee, en een andere keer buitelen de blog-ideeën als vanzelf door mijn hoofd.
Na weken van "geen" had ik deze week opeens maar liefst twee onderwerpen: de PokemonGo hype en iets over leuke dingen aan de muur.

Ik ben vanmorgen (alweer) heftig geschrokken van (alweer) een terroristische aanslag. Het grijpt me erg aan en heel veel dingen (waaronder blog-onderwerpen) lijken vervolgens opeens zo ontzettend onbelangrijk. De wereld staat in brand, wat boeit het of ik blij ben met een bord aan mijn muur. En op de een of andere manier voelt het dan voor mij ook niet zo gepast om een luchtig berichtje te schrijven.

Aan de ander kant: het leven gaat door en voor de buitenwereld kan je het sowieso toch weinig goed doen. Er is (tegenwoordig) vaak "kritiek" op alles: als je je verdriet, ongenoegen of medeleven toont over de onlangs plaatsgevonden aanslagen, is er nu de reactie (bijvoorbeeld): en alle overledenen dan door hongersnood in Afrika dan, waarom denkt niemand aan hen?
Hoewel wat mij betreft het ene doen niets zegt over het andere (niet) doen, zet het bij mij wel de piekermodus aan. Maar waarom zou ik me iets aantrekken van "kritiek" op iets wat ik vanuit mijn hart doe?

Dus...
ik heb wel mijn afschuw en schrik op Facebook en Twitter geuit vanmorgen en komen de luchtige (blog)berichten later deze week wel een keer on line.