zaterdag 22 augustus 2015

Hardlopen


Hardlopen (dat werd toen nog joggen genoemd) doe ik al tijdens de middelbare school leeftijd: met vriendin Ellen regelmatig een rondje Sloterplas. Vervolgens kwam het hardlopen pas weer in beeld nadat ik 2 kinderen had gebaard en in Baarn woonde; genoeg bos om doorheen te rennen.
Vanaf 2006 is het hardloopvirus echt toegeslagen: lid geworden bij een atletiekvereniging en meedoen met wedstrijden. Beide waren eigenlijk geen succes: het duurde een tijdje voordat ik door had dat hardlopen in een groep niks voor mij was en ach... laten we het over de wedstrijden maar helemaal niet hebben, stress van te voren (als ik maar niet als laatste eindig) en stress erna (vreselijke finish foto, ik ben te dik, wat loop ik toch langzaam etc)
Bepaald geen plezier dus. Bizar, want was ik niet gaan hardlopen voor ontspanning, rust in mijn hoofd en gezondheid? Later toch nog wat mijlpalen bereikt (o.a. de halve marathon van Amsterdam) maar de blije staat van zijn bereikte ik niet. Wel creëerde ik door al die zinloze gedachtes een complete wedstrijdangst.
Een hernia + operatie + lang herstel schudde de boel flink op. En ik wist daardoor dat ik wel wilde hardlopen, gewoon voor de fun, voor mezelf, zonder betere tijd of ander streven. Onze leuke labrador heeft hier een grote bijdrage aan geleverd, lekker samen in het bos! Wat haar de ere titel "hardloophulphond" heeft opgeleverd. 

Afgelopen winter toch maar weer eens een rondje Wintercup meegedaan. Met mijn jongste zoon samen (hij bleef met mij lopen terwijl hij zoveel sneller kan) en onder aanmoediging van Lief. Zowaar kon ik de druk van presteren/vergelijken weerstaan en hoefde ik alleen te genieten: want hoe leuk en bijzonder is het om samen met je zoon een wedstrijdje te lopen? 
Zou er dan toch een ommekeer in gedachten mogelijk zijn?
Vanmorgen in m'n uppie meegedaan aan de Dorpsloop in Hoevelaken. En ik heb er van genoten! Hardlopen zoals ik het ooit voor ogen had: gewoon doen wat je kan, geen vergelijk en vooral trots op je eigen prestatie zijn!



woensdag 12 augustus 2015

HSP


HSP = highly sensitive person
Een HSP is meer dan gemiddeld gevoelig voor indrukken en prikkels en merkt meer signalen en details op. Alle indrukken worden uitgebreider en intensiever gefilterd dan bij de gemiddelde mens.
Al jaren weet ik dat ik hooggevoelig ben. Ik zie het als een eigenschap van mij, het hoort bij mij en ik ervaar dit zowel positief als negatief. 
Door mijn werk als autismecoach (en de daarvoor gevolgde opleidingen) heb ik ook meer inzicht gekregen in mijn eigen overprikkelingen en door de mindfullnes training heb ik beter geleerd om eventuele overprikkelingen te accepteren (en er niet tegen te vechten).

Afgelopen zondag was zo'n dag dat de overprikkeling keihard en onverwacht toch toesloeg. Een korte impressie:
*Lief haalde op geen enkele manier zijn doel bij de 10000 meter (ik voel dan echt van binnen zijn teleurstelling en gevecht)
*i.vm. kijken naar volgende wedstrijd moesten we gehaast naar een ander stadion. Met de auto (we konden meerijden met iemand) i.p.v. de metro waardoor ik wel in 1x totaal mijn oriëntatie gevoel kwijt was.
*in het volgende stadion heerst spanning, Nederlander C maakt kans op goud! We kennen iedereen goed, dus veel geklets.
*de wedstrijd begint en is spannend. Ik kan niet goed tegen "spannend" en ga klein beetje achteraf zitten.
*vervolgens zie ik een andere (Nederlandse) atleet instorten. Het ziet er serieus niet goed uit. Ik ben in verwarring, ziet niemand dit, wat moet ik doen?
*atleet stapt uit, ik er heen, gelukkig inmiddels meer mensen die zich bekommeren. Tranen springen mij in de ogen als ik zie hoe de atleet, in zijn totale onwel zijn, toch meteen zijn echtgenote probeert gerust te stellen
*C wordt wereldkampioen, vreugde/vreugdetranen
*andere atleet hersteld goed en kan zelf naar huis, opluchting!

Iedereen is blij, trots, opgelucht etc en drinken met elkaar koffie en kletsen er flink op los.
En ik? Ik ben kapot! En stil. En trek me beetje terug om mezelf recht te krijgen.
Dat wordt door anderen verkeerd geïnterpreteerd: er komen vragen of ik het niet leuk vind in Lyon? Ik antwoord dat ik hartpijn heb, dat het me emotioneel raakt deze dag (dat had ik paar jaar geleden nooit gedurfd). Nu vinden ze mijn antwoord misschien gek, maar dat boeit me niet (leve de mindfullnes)
Daarna huil ik een poosje bij lief en gaan we naar het hotel. Daar kom ik na rustig liggen en lezen weer tot rust.




woensdag 5 augustus 2015

Kaarsje branden



Gedoopt, 1e Heilige Communie gedaan; ik kom uit een Rooms Katholiek gezin. Alle 5 de kinderen hebben Maria als een van de drie doopnamen. Ik heet officieel Johanna Maria Cornelia. En we noemen haar Anne Marie. Als 7 jarige kon ik wel door de grond zakken van schaamte toen ik door een arts in het ziekenhuis werd aangesproken met 'Johanna Werkhoven' ik vond Johanna zo suf klinken. Volgens mij heb ik mij toen al voorgenomen dat ik mijn kinderen later suffe doopnamen zou besparen. 
Maar ik wijk af. Hoewel ik niet gelovig ben, heeft de RK kerk nog wel een bepaalde magie voor mij. De geur van wierook uit de kerk en Gregoriaans gezang blijven fijn. Ik bezit een aardige collectie Maria beeldjes en op vakanties wordt de plaatselijke kerk of kathedraal meestal wel bekeken. Want wie weet valt er iets fraais aan de verzameling toe te voegen of kan er een kaarsje worden gebrand ter herdenking aan overleden dierbaren/ter kracht voor wie dit nodig heeft. 
De laatste jaren is het kaarsje branden in vele kerken vervangen door het aandoen van een elektrisch kaarsje. Een afknapper van jewelste. 
Maar vandaag was het een mooie dag: in de kathedraal van Lyon, de Notre Dame de Fourviere, wordt het echte kaarsje branden nog in ere gehouden. Chapeau!
Ik heb er een voor jou gebrand pap ❤️

dinsdag 4 augustus 2015

Lyon

Ik ben een week in Lyon. Lief doet mee aan de Word Masters Athletic Championship alhier.
Ik ben in geen jaren in Frankrijk geweest, terwijl ik hier eerder (in mijn zogenaamde vorige leven) zo vaak op vakantie ben geweest.

De eerste impressies:
- Lyon is een leuke stad (dus: volgende keer stoppen en rondlopen en 2 dagen later pas verder als je naar het Zuiden rijdt)
- veel Fransen praten nog steeds Engels a la inspecteur Clouseau of ze spreken nog steeds helemaal geen Engels
- er loopt hier een Nederlands mevrouwtje rond die zich regelmatig vergist en dan Spaans spreekt in plaats van Frans (moi)
- in Lyon wordt veel gebruik gemaakt van de step. Leuk, ik ga opnieuw proberen dit in Baarn ook trending te krijgen.
- de WiFi is prut. Maar kan geen vergelijk maken met 'vroeger', 30 jaar geleden hadden we nog nooit van WiFi gehoord.
- Feit: Pernod/Ricard smaakt nog steeds het lekkerst op een Frans terras
- er zijn best veel bedelaars in Lyon