Hetzelfde

Twee of meer keer naar dezelfde vakantie bestemming gaan is voor Lief en mij net zoiets als samen precies dezelfde regenpakken dragen; Vooral Niet Doen.

Wij lachen om mensen die al 20 jaar naar dezelfde camping of hotel gaan.

Reizen, ontdek de wereld, doe nieuwe dingen zijn meer ons motto.

Inmiddels zitten we zelf opeens al voor de 4e wintervakantie in hetzelfde hotel op Gran Canaria. Ietwat beschroomd komen we toch elke keer weer hier terecht vanwege het heerlijke weer, gunstige reistijd, het mooie uitzicht en de prima service. Langzaamaan ontdekken we ook meer leuke dingen aan vaker op dezelfde plek zijn: het personeel verwelkomt je extra gezellig, je vakantie is heel ontspannen ( de stress van alles willen zien is weg) en je maakt vrienden met andere hotelgasten die er blijkbaar ook ieder einde van het jaar zijn.

Zullen we dan nu maar vast boeken voor volgend jaar???

Precies hetzelfde regenpak gaan we NOOIT doen.

Boksen

Scène 1 - sportschool

Meisje van een jaar of 14: gaat U ook kickboksen???

Ik: ja! Jij?

Meisje (met gezicht vol ongeloof): ja. Vet.

En kijkt me totdat we beginnen met de les voortdurend aan alsof ze spoken ziet.

Scène 2 - (soort van) aerobicles bij het hotel

Knul van de entertainment: do you boxing?

Ik: yes, kickboxing

Knul: you??? En barst in lachen uit.

Hersteld zich weer, beseft dat hij mogelijk onbeleefd is tegen een hotelgast en begint met de les.

Al halverwege de les wordt pijnlijk duidelijk dat ik fitter ben dan hij ...

Vrouwen van 50+ kunnen yoga, hardlopen, Zumba etc doen en iedereen reageert normaal.

Kickboksen valt blijkbaar in de buiten categorie.

Of heeft het niets met leeftijd te maken en komt het ongeloof voort uit mijn lieftallige verschijning?

Ach, het doet er verder ook niet toe, ik boks dus ik ben sterk (en blij).

December - 2

De december kalender, ik vind het leuk!

Nu had ik al een zwak voor advents kalenders: iedere dag 1 vakje openmaken tot je bij 25 december/1e Kerstdag aangekomen was.

Dus sinds een aantal jaren is de kras kalender een vaste prik in deze maand ook al heb ik eigenlijk niks met (kras) loterijen enzo.

Het hele gezin doet mee, er heeft helaas nog nooit iemand een flinke prijs gewonnen.

Ieder jaar maakt lief de grap: "ik kras alles in een keer open" en dan gil ik: 'NEE dat mag niet' en voor je het weet heb je een nieuwe traditie.

December

Nog 2 dagen en dan is het december. Ik vind het een flut maand... 

Sint/Kerst/Oud&Nieuw, ooit dagen die ik vol verwachting tegemoet zag (en dan vaak toch tegenvielen). En later was ik door verschillende redenen zo teleurgesteld dat ik zelfs niet meer uit keek naar deze feestdagen.

De beste optie is dan om een nieuwe traditie te maken waar je wel naar uit kan kijken: lekker op vakantie naar een zonnig eiland!

Shoppen is nu ook al niks aan: ik vind het zo deprimerend al die winkels met zwarte jurkjes, zwarte jasjes, zwarte jumpsuits etc. Hoera als in januari de voorjaarslook weer in de winkels komt.

In huis ook steeds minder kerst, nadat drie jaar geleden de boom vlak voor kerst omgevallen was (dankzij de kat, jemig wat een ravage) komt er geen een meer in. Maar kerstloos is het niet: dit jaar maar eens een oude verzameling van zolder gehaald. Hohoho!

Ik wens iedereen een mooie maand toe. Doe vooral waar je zelf blij van wordt!!

Sokken enzo

Het is voor mij onbegrijpelijk dat er mensen zijn die zich verheugen op het feit dat het weer vroeg donker wordt/kaarsjes aan etc. Gezellig vinden ze dat. Ik vind kaarslicht leuk als het een zwoele zomeravond is, als het zo tegen 22.30uur pas donker wordt en je lekker in de tuin zit...

Om 17uur donker, kou, grijs weer, ik heb helemaal niks met de herfst en de winter. Ondanks dat ik een groot mode liefhebber ben, zie je mij nooit naar de winkel rennen voor de nieuwe collectie winterjassen. Ik word zelfs een tikje deprie als ik deze begin augustus al in de winkel zie verschijnen. Ik vind het net als panty's, sokken, wollen truien, sneeuwlaarzen en handschoenen gewoon ondingen.

Ik hou van blote voeten in slippers of sneakers, van blote benen onder een jurk, van hoogstens een vest aan als je naar buiten gaat. Van blauwe luchten met een stralende zon, van bomen met groene bladeren.

Ondanks mijn steeds meer mindfull staat van zijn, wil dat ten aanzien van de aankomende 2 jaargetijden nog steeds niet lukken. Ik zie nu al op tegen het, wat mij betreft, dieptepunt van het jaar: als de wintertijd ingaat.

En vandaag was de eerste dag van de glijdende schaal naar beneden: ik heb sokken aan moeten doen in verband met te koude voeten.

Hardlopen

Hardlopen (dat werd toen nog joggen genoemd) doe ik al tijdens de middelbare school leeftijd: met vriendin Ellen regelmatig een rondje Sloterplas. Vervolgens kwam het hardlopen pas weer in beeld nadat ik 2 kinderen had gebaard en in Baarn woonde; genoeg bos om doorheen te rennen.

Vanaf 2006 is het hardloopvirus echt toegeslagen: lid geworden bij een atletiekvereniging en meedoen met wedstrijden. Beide waren eigenlijk geen succes: het duurde een tijdje voordat ik door had dat hardlopen in een groep niks voor mij was en ach... laten we het over de wedstrijden maar helemaal niet hebben, stress van te voren (als ik maar niet als laatste eindig) en stress erna (vreselijke finish foto, ik ben te dik, wat loop ik toch langzaam etc)

Bepaald geen plezier dus. Bizar, want was ik niet gaan hardlopen voor ontspanning, rust in mijn hoofd en gezondheid? Later toch nog wat mijlpalen bereikt (o.a. de halve marathon van Amsterdam) maar de blije staat van zijn bereikte ik niet. Wel creëerde ik door al die zinloze gedachtes een complete wedstrijdangst.

Een hernia + operatie + lang herstel schudde de boel flink op. En ik wist daardoor dat ik wel wilde hardlopen, gewoon voor de fun, voor mezelf, zonder betere tijd of ander streven. Onze leuke labrador heeft hier een grote bijdrage aan geleverd, lekker samen in het bos! Wat haar de ere titel "hardloophulphond" heeft opgeleverd. 

Afgelopen winter toch maar weer eens een rondje Wintercup meegedaan. Met mijn jongste zoon samen (hij bleef met mij lopen terwijl hij zoveel sneller kan) en onder aanmoediging van Lief. Zowaar kon ik de druk van presteren/vergelijken weerstaan en hoefde ik alleen te genieten: want hoe leuk en bijzonder is het om samen met je zoon een wedstrijdje te lopen? 

Zou er dan toch een ommekeer in gedachten mogelijk zijn?

Vanmorgen in m'n uppie meegedaan aan de Dorpsloop in Hoevelaken. En ik heb er van genoten! Hardlopen zoals ik het ooit voor ogen had: gewoon doen wat je kan, geen vergelijk en vooral trots op je eigen prestatie zijn!

HSP

HSP = highly sensitive person

Een HSP is meer dan gemiddeld gevoelig voor indrukken en prikkels en merkt meer signalen en details op. Alle indrukken worden uitgebreider en intensiever gefilterd dan bij de gemiddelde mens.

Al jaren weet ik dat ik hooggevoelig ben. Ik zie het als een eigenschap van mij, het hoort bij mij en ik ervaar dit zowel positief als negatief. 

Door mijn werk als autismecoach (en de daarvoor gevolgde opleidingen) heb ik ook meer inzicht gekregen in mijn eigen overprikkelingen en door de mindfullnes training heb ik beter geleerd om eventuele overprikkelingen te accepteren (en er niet tegen te vechten).

Afgelopen zondag was zo'n dag dat de overprikkeling keihard en onverwacht toch toesloeg. Een korte impressie:

*Lief haalde op geen enkele manier zijn doel bij de 10000 meter (ik voel dan echt van binnen zijn teleurstelling en gevecht)

*i.vm. kijken naar volgende wedstrijd moesten we gehaast naar een ander stadion. Met de auto (we konden meerijden met iemand) i.p.v. de metro waardoor ik wel in 1x totaal mijn oriëntatie gevoel kwijt was.

*in het volgende stadion heerst spanning, Nederlander C maakt kans op goud! We kennen iedereen goed, dus veel geklets.

*de wedstrijd begint en is spannend. Ik kan niet goed tegen "spannend" en ga klein beetje achteraf zitten.

*vervolgens zie ik een andere (Nederlandse) atleet instorten. Het ziet er serieus niet goed uit. Ik ben in verwarring, ziet niemand dit, wat moet ik doen?

*atleet stapt uit, ik er heen, gelukkig inmiddels meer mensen die zich bekommeren. Tranen springen mij in de ogen als ik zie hoe de atleet, in zijn totale onwel zijn, toch meteen zijn echtgenote probeert gerust te stellen

*C wordt wereldkampioen, vreugde/vreugdetranen

*andere atleet hersteld goed en kan zelf naar huis, opluchting!

Iedereen is blij, trots, opgelucht etc en drinken met elkaar koffie en kletsen er flink op los.

En ik? Ik ben kapot! En stil. En trek me beetje terug om mezelf recht te krijgen.

Dat wordt door anderen verkeerd geïnterpreteerd: er komen vragen of ik het niet leuk vind in Lyon? Ik antwoord dat ik hartpijn heb, dat het me emotioneel raakt deze dag (dat had ik paar jaar geleden nooit gedurfd). Nu vinden ze mijn antwoord misschien gek, maar dat boeit me niet (leve de mindfullnes)

Daarna huil ik een poosje bij lief en gaan we naar het hotel. Daar kom ik na rustig liggen en lezen weer tot rust.

Kaarsje branden

Gedoopt, 1e Heilige Communie gedaan; ik kom uit een Rooms Katholiek gezin. Alle 5 de kinderen hebben Maria als een van de drie doopnamen. Ik heet officieel Johanna Maria Cornelia. En we noemen haar Anne Marie. Als 7 jarige kon ik wel door de grond zakken van schaamte toen ik door een arts in het ziekenhuis werd aangesproken met 'Johanna Werkhoven' ik vond Johanna zo suf klinken. Volgens mij heb ik mij toen al voorgenomen dat ik mijn kinderen later suffe doopnamen zou besparen. 

Maar ik wijk af. Hoewel ik niet gelovig ben, heeft de RK kerk nog wel een bepaalde magie voor mij. De geur van wierook uit de kerk en Gregoriaans gezang blijven fijn. Ik bezit een aardige collectie Maria beeldjes en op vakanties wordt de plaatselijke kerk of kathedraal meestal wel bekeken. Want wie weet valt er iets fraais aan de verzameling toe te voegen of kan er een kaarsje worden gebrand ter herdenking aan overleden dierbaren/ter kracht voor wie dit nodig heeft. 

De laatste jaren is het kaarsje branden in vele kerken vervangen door het aandoen van een elektrisch kaarsje. Een afknapper van jewelste. 

Maar vandaag was het een mooie dag: in de kathedraal van Lyon, de Notre Dame de Fourviere, wordt het echte kaarsje branden nog in ere gehouden. Chapeau!

Ik heb er een voor jou gebrand pap ❤️

Lyon

Ik ben een week in Lyon. Lief doet mee aan de Word Masters Athletic Championship alhier.

Ik ben in geen jaren in Frankrijk geweest, terwijl ik hier eerder (in mijn zogenaamde vorige leven) zo vaak op vakantie ben geweest.

De eerste impressies:

- Lyon is een leuke stad (dus: volgende keer stoppen en rondlopen en 2 dagen later pas verder als je naar het Zuiden rijdt)

- veel Fransen praten nog steeds Engels a la inspecteur Clouseau of ze spreken nog steeds helemaal geen Engels

- er loopt hier een Nederlands mevrouwtje rond die zich regelmatig vergist en dan Spaans spreekt in plaats van Frans (moi)

- in Lyon wordt veel gebruik gemaakt van de step. Leuk, ik ga opnieuw proberen dit in Baarn ook trending te krijgen.

- de WiFi is prut. Maar kan geen vergelijk maken met 'vroeger', 30 jaar geleden hadden we nog nooit van WiFi gehoord.

- Feit: Pernod/Ricard smaakt nog steeds het lekkerst op een Frans terras

- er zijn best veel bedelaars in Lyon 

Electro

Heeeel vroeger speelde ik Electro. Ken je dat? Het was een soort vraag- en antwoordspel, als je de vraag goed had brandde het lampje groen en bij fout rood. Er waren makkelijke kaarten met vragen en moeilijke.

Ik weet nog heel goed dat er op een van de kaarten een plaatje was van de rots van Gibraltar met een aapje. Ik weet alleen de context van de vraag niet meer. Vlaggen? Europa?

Het intrigeerde mij, die rots met die apen in Zuid Spanje. Het zou vast niet lijken op de apenrots in Artis. Veel verder was ik als kind namelijk nog niet geweest.

Ha en vandaag heb ik de rots EN de apen in het echt gezien, hoe leuk is dat!

Bloggen

Het bloggen is al begonnen en ondertussen probeer ik iets leuks te maken van deze site qua look and feel. Al vele avonden verdiep ik mij in zaken als Bloglovin, widgets toevoegen, leeslijsten etc. en nog steeds is het niet naar mijn zin. Het gaat ook niet echt makkelijk moet ik zeggen.
Ik rommel nog even door, eens zal het goed komen.

Telefoon

Jaaaa, ik mocht een nieuwe telefoon!
Altijd leuk.
Een nieuwe telefoon vraagt om een nieuw hoesje.
Nou, een haakwerkje kon er ook nog wel bij deze bizar drukke week:

Maar wat ga ik eigenlijk doen met de overige hoesjes?
Zucht...
Straks kom ik in het tv-programma "Mijn vrouw heeft een hobby" > verzamelen
Het hoesje voor mijn werktelefoon ligt er nog niet eens bij...

Zondag

Ik ben geboren en getogen in Amsterdam. Ook mijn studie volbracht in onze hoofdstad. Omdat al mijn vriendinnen/vrienden Mokumers waren,  kwam ik pas na mijn 28e in aanraking met het fenomeen 'studenten die in het weekend met de trein naar huis gaan'. Dat kwam zo: ik woonde inmiddels in Baarn en zag daar bij het station dat aan het begin of einde van het weekend jongeren van rond de 20 met een mega grote tas opgewacht dan wel dag gezwaaid werden door een 50+ man of vrouw met (meestal) een Volvo. Op de een of andere manier vond ik dat interessant, omdat ik het niet uit eigen ervaring kende en omdat het leuk was om in te schatten welke student bij welke ouder hoorde, of om te observeren hoe innig of nonchalant de afscheidsgroet was.

En je hebt nog niet met je ogen geknipperd of daar sta je dan zelf op zondagavond bij station Baarn,  zonder de Volvo overigens. Maar wel zwaaiend naar het kind met grote tas die weer terug naar Utrecht/studentenflat gaat.

Flamenco

Als kind spaarde ik klederdracht poppen. Een van mijn favorieten was een Spaanse flamenco danseres. Mijn oma bracht deze mee uit Spanje (wat bijzonder was, want mijn oma was niet zo van de leuke cadeautjes)
De klederdrachtpopen maakten in de loop der jaren plaats voor een zeer uitgebreide Mickey Mouse verzameling, maar dat ik mijn liefde voor de kleding van de flamenco danseres niet vergeten was, bleek veel later.
Eenmaal zelf in Spanje op vakantie bleef mijn oog altijd kleven bij alles wat met flamenco jurken te maken had. En werd mee naar huis gesleept:

Maar ik zag nooit echte flamenco danseressen, hoorde nooit de gitaarmuziek. Blijkbaar was ik steeds niet in de juiste streek.

En nu was ik afgelopen weekend dan eindelijk in het Mekka van de flamenco: Sevilla!
Wow, je kan daar gewoon de meest prachtige jurken kopen. In alle kleuren stippels die je kan bedenken. Met daarbij fantastische schoenen, waaiers, omslagdoeken en bloemen voor in je haar.
Dat heb ik niet gedaan (want om nu in zo' n jurk een coach gesprek te doen of om een uitleg Cura te geven geeft wat veel afleiding denk ik) maar deze look a like is ook al top:

Hoogtepunt was het bezoeken van een flamenco dans en zang voorstelling. Wat een kunst, passie, energie en emotie.

Prachtig!

Beloning

Ik eet al een paar weken koolhydraat arm.
Ik dacht altijd dat ik het niet zou kunnen, weinig koolhydraten: geen pasta, rijst, broodjes, weinig fruit, geen wijn en chips. Is eten dan nog leuk&lekker?
Ja! In de praktijk valt het heel erg mee, ik voel me beter en ik val er ook nog van af.

Af en toe verwen ik mezelf met iets wat niet koolhydraat arm is, maar wel heel erg lekker. Dat is extra genieten.
Vorige week was de "zonde" Spakenburgs-hart.
Vanmorgen koffie gedronken met een echt heerlijk stuk bananen/noten cake bij het nog vrij nieuwe Mi Casa Su Casa in Baarn.

Naast alle heerlijkheden is het vintage interieur van Mi Casa Su Casa ook super leuk. 

Hier gaan we vaker komen!

Goudvis

 Ik ben idolaat van goudvissen, vooral van goudvissen in een kom.
Een kom met schoon water, waterplantjes, op de bodem een kasteel of schatkist en dan twee of drie vissen erin, prachtig!

Als kind had ik een goudvis, maar deze zwom in een rechthoekige bak, een afdankertje van mijn broer. Een vis/plantjes/voer kon ik betalen van mijn zakgeld, maar de kom & het kasteel bleef een onvervulde droom.

De vissenkom met goudvis is er nooit gekomen.
Mijn ex-echtgenoot en mijn huidige lief hebben slechts een ding gemeenschappelijk en dat is dat zij allebei de mening aanhangen dat een vissenkom een absolute "no-go" is. Want: zielig voor de vis, de vis wordt gek van dat ronde glas en van het rondjes zwemmen etc.

Affijn, ik blijf ondertussen wel verliefde blikken werpen naar goudvissen.
Dat was een collega/vriendin ook opgevallen en daarom kreeg ik dit voor mijn verjaardag:

Moederdag

22 jaar geleden begonnen op Moederdag de weeën. De volgende ochtend was ik werkelijk een mama geworden.

Al vrij jong wist ik dat ik "later" graag kinderen wilde. Toen het "later" meer "nu" werd, had ik angst dat ik misschien nooit zwanger zou worden. Wat je je al niet in je hoofd haalt ...

Op Moederdag denk ik aan de vrouwen die zelf ook zo graag moeder hadden willen zijn.

Wind

Vandaag mijn mountainbike uit de schuur gehaald voor een tochtje naar Spakenburg. Waarom dat mijn bestemming was? Daar was de finish van de Eemmeerloop en mijn lief had kans om daar 1e te worden met zijn team*

Op de vraag waarom het altijd hard waait juist als ik fietsen ga, hoor ik graag het antwoord.

*Ja, ze werden 1e in hun categorie

Happy as a Hippo

Een aantal jaar geleden zag ik de film " Along came Polly". Een bepaalde scène uit deze film is mij altijd bijgebleven.
Een hippie achtige zeiler verteld het volgende verhaal:

The hippothamus, he is not born going "cool bean, I am a hippo".
So he tried to paint the stripe on himself to be like the zebra, but he fool no one.
And then he tried to put the spot on his skin to be like the leopard.
But everyone know he is hippo.
So at certain point he look himself in the mirror, and he just say
"Hey, I am a hippopotamus and there is notting I can do about it"
And soon as he accepts this, he live life happy.

Happy as a Hippo